Gewapende overvaller gaat in gesprek met slachtoffer

Op het politiebureau zit een jongen van 20 jaar tegenover mij. Zijn haar hangt in lange lokken voor zijn ogen en zijn schouders hangen troosteloos in een zwart glimmend trainingsjack.

Als ik een praatje met hem aanknoop, tilt hij zijn hoofd iets naar me op en zie ik een stel doffe ogen langs mij richting de witte muur achter mij kijken.

Deze jongen bij mij aan tafel wordt verdacht van een gewapende overval en vanaf het allereerste moment dat ik hem zie en spreek, lijkt hij schuldbewust. Als hij vertelt wat er is gebeurd en wat hij heeft gedaan, springen de tranen in zijn ogen en slaat hij meerdere keren zijn handen voor zijn gezicht.

In de dagen en de verhoren die volgen, zegt hij zich telkens te schamen voor wat hij heeft gedaan en ook dat hij zijn excuses aan het slachtoffer wil aanbieden.

Tijdens één van mijn bezoeken aan hem in het huis van bewaring bespreken we met elkaar deze zaak aan te melden voor mediation.

Cliënt verwacht niet dat het slachtoffer met hem in gesprek wil gaan na wat hij haar heeft aangedaan.

Tegen alle verwachtingen in horen we enige tijd later dat het slachtoffer het mediationaanbod accepteert en met cliënt in gesprek wil.

Na een telefonische intake worden er bij de mediator twee afzonderlijke gesprekken en een gezamenlijk gesprek op een neutrale locatie gefaciliteerd.

Het slachtoffer rijdt vanaf haar huis naar deze locatie en cliënt wordt vanuit het huis van bewaring naar deze locatie overgebracht.

Het slachtoffer vertelt cliënt in dit gesprek hoe erg ze is geschrokken van wat cliënt haar heeft aangedaan en dat ze sinds de gewapende overval niet meer alleen thuis of op straat durft te zijn.

Cliënt heeft in het gesprek aangegeven dat hij nooit heeft mogen doen wat hij heeft gedaan. Hij heeft zijn spijt betuigd en o.a. ook verteld dat hij het niet voor elkaar krijgt structuur in zijn leven te krijgen en het hem zwaar valt dat hij geen familie en vrienden heeft om op terug te vallen.

Het slachtoffer heeft tijdens het gesprek zijn excuses aanvaard en hem het advies gegeven hulp te zoeken en het erg voor hem te vinden dat hij geen sociaal vangnet heeft zoals zij dat heeft en spreekt de hoop uit dat het met cliënt beter zal gaan in de toekomst.

Het gesprek wordt afgesloten met een stevige handdruk en hun wegen scheiden zich weer. Het slachtoffer fietst naar huis en cliënt wacht in het kamertje op transport terug naar het huis van bewaring.

Als ik hem na het mediationgesprek bezoek, lijkt er een ander persoon in de deuropening te staan. Cliënt draagt een felgekleurd shirt en zijn haar zit in een staartje. Als hij op me afloopt om me te begroeten, zie ik dat zijn ogen helder staan en zie ik -wat ik nog niet eerder had gezien- een mooi gebit. Hij heeft een glimlach op zijn gezicht en zegt meteen -nog voordat hij is gaan zitten- blij en heel dankbaar te zijn dat het slachtoffer met hem in gesprek wilde én zijn excuses heeft aanvaard.

Mediation in strafzaken kan echt het verschil maken…